Het is voor ons vandaag een brakke Henkie zaterdag. Mijn favoriete bioloog had gisteren Leiden onveilig gemaakt met vrienden, ik ging te laat naar bed (netflix) en Teun vond vanochtend 05:36 een mooie tijd om wakker te worden. TOPcombi! Hoewel ik een vliegende start had, waarbij ik om 7 uur al een hele lading prakjes voor Teun had gemaakt om in de vriezer te stoppen, was voor de eerste koffie de energie alweer op. De rest van de dag bestond uit louter heerlijke burgerlijke dingen. Duplo torens bouwen, boekjes lezen en mijzelf laten gebruiken als klimrek waren de activiteiten.
Tot we ineens realiseerden dat een crisis nabij was. Geen afbakbroodjes voor de zondagochtend. Ik herhaal... GEEN afbakbroodjes in huis. Hesjteg firstworldproblems. Gelukkig is de buurtsuper 290 meter verderop. Volgens Google maps is dat 5 min lopen. Ik vermoed dat ze dit bepaald hebben door mevrouw van Dam deze afstand te laten lopen. Zelf loop ik dit in ongeveer 3 minuten. Normaal gesproken dan...zonder mijn mooie mannen.
Het begint dat een zekere Teun zijn jas en schoenen aan moet. Hierbij is natuurlijk VEEL leuker om niet meteen mee te werken. Sjaal om...sjaal is stom...sjaal moet om...maar sjaal is stom. We agree to disagree. Zelfde geldt voor de uilenmuts. Dan zijn we buiten en komen we meteen een buurvrouw tegen die ons persoonlijk de beste wensen voor 2018 wilt toewensen omdat ze geen kaartjes heeft verstuurd. Ze wilt ook nog even met de Teun en de bal spelen. Chef flapsok kan heel goed de bal gooien, alleen gewoon geven is zooooo 2017. Dus de licht bejaarde buurvrouw bukt de hele tijd naar de grond om de bal op te rapen. Iedere keer dat ze dat doet houd ik mijn adem in en mompel ik mijn nieuwe mantra: nietvallen nietvallen nietvallen nietvallen nietvallen nietvallen
YES we kunnen doorlopen. We vragen tegelijk hardop af wie zij ook alweer is en waar zij woont?! Schoppend en gooiend met de bal komen we weer 20 meter verder. 'Heeeeey daar zijn de poezen ook.' Onze roedel is weer compleet. Even de poezen aaien hoor. 'Ja die zijn heel erg lief, loop je nu weer door?'. Heeeeey veertjes van een dikke duif op de grond. Ultiem gelukkig lopen we weer 10 meter de hoek om. Ik vertel aan mijn bioloog dat ik net zoals in dit straatje wel plantenbakken zou willen op ons pleintje. Blablablabla plantjes.... blablablabla grond.... blablablabla onderhoud. Teun en de poezen zijn verder gehobbeld.
Een paaltje! We kunnen er niet dwars doorheen of onderdoor dus gaan we bovenover. En alles wat papa doet moet de mini ook minstens twee keer doen. Daarna besluit hij dat lopen stom is en komt zeuren dat hij wilt worden opgetild. Als afleidingsmanoeuvre gooi ik de bal vooruit. Hij holt als een blije labrador erachteraan. De poezen hebben besloten dat het de grens van hun territorium bereikt is en verdwijnen mauwend in de bosjes. We zijn er bijna. Hmmm....een fietspad en een stoep. Daar moeten we minstens 100 x op en af. Erop gaat goed maar bij eraf moet ik een handje vasthouden. BOEM...tja, dat krijg je als je zonder hulp eraf wilt stappen. Nu gaat hij op zijn billen de stoeprand af. Inderdaad, dan kan je niet vallen. Slimpie.
De supermarkt is te zien. We moeten alleen een ondergrondse vuilnisstortunit trotseren. Daar kan je als de beste verstoppertje rond spelen. Met het oversteken van de straat maken we de laatste meters. Ojeej, we moeten langs de speelgoedwinkel. Nadat hij al de dingen buiten de winkel heeft aangeraakt lopen we richting de ingang. NEEEEEEEEE er staat een politiemotor en helikopter (waar je geld in doet en dan gaat bewegen) die je niet kan passeren zonder verlangend te kijken en minimaal 1 pruillipje.
In de supermarkt ging Teun de vakkenvullers nog even helpen met spiegelen. Pakken met roti en lasagne moeten volgens de laatste inzichten bij elkaar in het schap staan. We besluiten dat het beter is dat de mannen naar een andere winkel gaan om nog wat olijven te scoren. Nu moet ik in mijn uppie beslissen welke afbakbroodjes we nemen. Keuzes...keuzes...keuzes. Na een rondje supermarkt heb ik zowaar nog 3 artikelen in mijn mandje gegooid. Jammerlijk realiseer ik mij dat ik niet degen ben die de portemonnee bij zich heeft. Dan maar even bellen.
EIN-DE-LIJK zijn de boodschappen gedaan. Teun heeft alleen de olijven gespot en wilt die NU eten. Daarbij realiseert hij dat het NU ook voedertijd is. In 3 minuten zijn we thuis en warm ik zijn prakje op die ik vanochtend heb gemaakt.
Ruim een uur zijn we weggeweest. Alleen maar hartjes voor deze tripjes.
Het begint dat een zekere Teun zijn jas en schoenen aan moet. Hierbij is natuurlijk VEEL leuker om niet meteen mee te werken. Sjaal om...sjaal is stom...sjaal moet om...maar sjaal is stom. We agree to disagree. Zelfde geldt voor de uilenmuts. Dan zijn we buiten en komen we meteen een buurvrouw tegen die ons persoonlijk de beste wensen voor 2018 wilt toewensen omdat ze geen kaartjes heeft verstuurd. Ze wilt ook nog even met de Teun en de bal spelen. Chef flapsok kan heel goed de bal gooien, alleen gewoon geven is zooooo 2017. Dus de licht bejaarde buurvrouw bukt de hele tijd naar de grond om de bal op te rapen. Iedere keer dat ze dat doet houd ik mijn adem in en mompel ik mijn nieuwe mantra: nietvallen nietvallen nietvallen nietvallen nietvallen nietvallenYES we kunnen doorlopen. We vragen tegelijk hardop af wie zij ook alweer is en waar zij woont?! Schoppend en gooiend met de bal komen we weer 20 meter verder. 'Heeeeey daar zijn de poezen ook.' Onze roedel is weer compleet. Even de poezen aaien hoor. 'Ja die zijn heel erg lief, loop je nu weer door?'. Heeeeey veertjes van een dikke duif op de grond. Ultiem gelukkig lopen we weer 10 meter de hoek om. Ik vertel aan mijn bioloog dat ik net zoals in dit straatje wel plantenbakken zou willen op ons pleintje. Blablablabla plantjes.... blablablabla grond.... blablablabla onderhoud. Teun en de poezen zijn verder gehobbeld.
Een paaltje! We kunnen er niet dwars doorheen of onderdoor dus gaan we bovenover. En alles wat papa doet moet de mini ook minstens twee keer doen. Daarna besluit hij dat lopen stom is en komt zeuren dat hij wilt worden opgetild. Als afleidingsmanoeuvre gooi ik de bal vooruit. Hij holt als een blije labrador erachteraan. De poezen hebben besloten dat het de grens van hun territorium bereikt is en verdwijnen mauwend in de bosjes. We zijn er bijna. Hmmm....een fietspad en een stoep. Daar moeten we minstens 100 x op en af. Erop gaat goed maar bij eraf moet ik een handje vasthouden. BOEM...tja, dat krijg je als je zonder hulp eraf wilt stappen. Nu gaat hij op zijn billen de stoeprand af. Inderdaad, dan kan je niet vallen. Slimpie.De supermarkt is te zien. We moeten alleen een ondergrondse vuilnisstortunit trotseren. Daar kan je als de beste verstoppertje rond spelen. Met het oversteken van de straat maken we de laatste meters. Ojeej, we moeten langs de speelgoedwinkel. Nadat hij al de dingen buiten de winkel heeft aangeraakt lopen we richting de ingang. NEEEEEEEEE er staat een politiemotor en helikopter (waar je geld in doet en dan gaat bewegen) die je niet kan passeren zonder verlangend te kijken en minimaal 1 pruillipje.
In de supermarkt ging Teun de vakkenvullers nog even helpen met spiegelen. Pakken met roti en lasagne moeten volgens de laatste inzichten bij elkaar in het schap staan. We besluiten dat het beter is dat de mannen naar een andere winkel gaan om nog wat olijven te scoren. Nu moet ik in mijn uppie beslissen welke afbakbroodjes we nemen. Keuzes...keuzes...keuzes. Na een rondje supermarkt heb ik zowaar nog 3 artikelen in mijn mandje gegooid. Jammerlijk realiseer ik mij dat ik niet degen ben die de portemonnee bij zich heeft. Dan maar even bellen.
EIN-DE-LIJK zijn de boodschappen gedaan. Teun heeft alleen de olijven gespot en wilt die NU eten. Daarbij realiseert hij dat het NU ook voedertijd is. In 3 minuten zijn we thuis en warm ik zijn prakje op die ik vanochtend heb gemaakt.
Ruim een uur zijn we weggeweest. Alleen maar hartjes voor deze tripjes.
