Orange is the new...blog

Ik ben op zijn zachts gezegd al mijn hele leven niet zo heel erg dol op sinaasappels / mandarijnen. Eigenlijk vooral de geur ervan. Zeker toen ik net zwanger was gaf ik bijna een mondje terug bij het alleen maar zien van dat oranjekleurige fruit. De anesthesioloog die zijn dagelijkse sinaasappeltje zat te pellen in de koffiekamer wilde ik het liefste KIELHALEN. Gelukkig voor hem was ik oververmoeid, had ik geen piratenschip en realiseerde ik mij dat deze reactie deels kwam door mijn hormonale disbalans.

Forward naar nu. Het parasietje van toen is nu een dreumes van 13 maanden. Bij oma lag in de fruitschaal een overheerlijk mandarijntje naar hem te loeren. Toen er drie seconden niet werd opgelet waren een paar happen uit de mandarijn genomen...met schil en al. Helemaal niet het type 'niet lullen maar pellen'. Sindsdien is hij fan. Fan van dat ver-schrik-ke-lijk-e fruit. Zodra hij een mandarijn ziet wilt hij die op zijn minst even aanraken, uit de fruitschaal halen, in de fruitschaal stoppen, weer eruit halen of anders in 1 keer in zijn mond proppen. Nu betrap ik mijzelf erop dat ik de laatste weken regelmatig een mandarijn in mijn tas gooi voor meneer om onderweg te kunnen snacken. Lekker makkelijk.

Ineens bevond ik mij op een zeer herfstige dag, allebei onze kaplaarzen aan, druk met stokjes/blaadjes/modder in de speeltuin. Meneer begon een beetje moeilijk te doen. Moeilijk doen betekent 9 van de 10 keer HONGER. Gelukkig had ik een levensreddende mandarijn bij me. Samen op het bankje zitten pelde ik dat mandarijntje voor hem. En nu komt mijn probleem... halverwege het proces kreeg ik ook een partje aangeboden. AAAAAAAAAAH.... inwendige crisis. Grote meid die ik ben heb ik, vooral omdat hij het nog niet zelf had onder gekwijld, het stukje opgegeten. 

Het was niet eens vies...